Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Η θεοκρατική Ελλάδα

Εστω και μετά θάνατο, κι ενώ η αποκαθήλωσή του παράλληλα με την εκδημία του πορεύεται, ο Χριστόδουλος, κατάφερε, να γίνει αυτό που επιθυμούσε διακαώς εν ζωή... Εν ενεργεία αρχηγός κράτους.... Ωστόσο, στην σπαράσσουσα Ελλάδα, όπου θεσμοί και διαπλοκή έχουν καταστεί συνώνυμοι, της επικοινωνίας συνεπικουρούμενης, αυτό που προσέφερε η εξόδιος ακολουθία, και το πένθος που προηγήθηκε στην αναγκαστικώς θρησκευόμενη, (και με την αντικανονική εισπείδηση και σε περιοχές που δεν όφειλαν το πένθος), προς ένα μάλιστα δόγμα της χριστινανοσύνης, χώρα, είναι η κορωνίδα, ενός κράτους θεοκρατικού, προφανώς μόνο στα χαρτιά ανεξίθρησκου, με την Πολιτεία εναγκαλιζόμενη και καθοδηγούμενη, από τον θεσμό της Εκκλησίας, που σπαράσσεται επίσης, και λόγω της διαδοχολογίας, και στα σκάνδαλα βουτηγμένη μέχρι το λαιμό.... Δημοκρατία κατ' επίφαση, και Ευρπωαϊκή χώρα με ανάγκη μεγάλη εκσυγχρονισμού των δομών της....Και δεν είναι λεπτομέρεια, είναι η ουσία του ποιοι είμαστε, αν είμαστε, αυτό που τα κανάλια επιδεικνύουν με τον νεκρό να πορεύεται επί κιλίβαντος, περιβεβλημένου μια δόξα ροκ σταρ, αλλά εν ζωή ασπαζόμενου την δεξιά, στην πιο δεξιά μάλιστα μορφή της....

Στηρίζοντας την πρωτοβουλία Zapatero

ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ZAPATERO , ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ
Στηρίξε και εσύ υπογράφοντας το κείμενο!

Πιστεύουμε ότι η αρμονική συνύπαρξη ανάμεσα στους λαούς της Γης είναι δυνατή. Αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και η ενίσχυση της πολυμερούς συνεργασίας, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
Το δίκαιο – και όχι η ισχύς – πρέπει να αποτελεί τη βάση της διεθνούς τάξης πραγμάτων. Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη, μέσω του διαπολιτισμικού διαλόγου, της συνεργασίας και της ουσιαστικής συναίνεσης ανάμεσα σε πολίτες με ίσα δικαιώματα.
Ταυτιζόμαστε με τις προσπάθειες για τη γεφύρωση των σχέσεων ανάμεσα στους λαούς που αποτελούν το παγκόσμιο χωριό, δημιουργώντας μια συλλογική βούληση, η οποία, μέσω του διαλόγου και του σεβασμού, θα μας οδηγήσει σ’ έναν ειρηνικό κόσμο, πιο δίκαιο, που σέβεται τη διαφορετικότητα, κατανοώντας την ως αξία ενός διαπολιτισμικού και πολυσύνθετου κόσμου, όπου όλοι και όλες έχουμε θέση.
Η πρόταση του ΟΗΕ για τη Συμμαχία των Πολιτισμών, συνθέτει την ανάγκη για μια δίκαιη παγκοσμιοποίηση βασισμένη στις αξίες της Ειρήνης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που να γκρεμίζει τους τοίχους που εμποδίζουν την επικοινωνία και να απαντά στην απειλή που δημιουργεί το υπάρχον χάσμα ανάμεσα στον ισλαμικό και τον δυτικό κόσμο.
Η ομάδα στήριξης της πρωτοβουλίας του Πρωθυπουργού της Ισπανίας και ηγέτη του Ισπανικού σοσιαλιστικού κόμματος José Luis Zapatero για τη Συμμαχία των Πολιτισμών δημιουργείται με σκοπό τη διάχυση των παραπάνω αρχών προς όφελος της κοινωνικής δικαιοσύνης και της παγκόσμιας ειρήνης. Σημείωση: Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα θα δημοσιεύσει τα ονόματα όσων έχουν υπογράψει τη διακήρυξη στην ιστοσελίδα τoυ Αν δεν επιθυμείτε να δημοσιοποιηθεί το όνομα σας αλλά και για οποιαδήποτε άλλη ερώτηση, επικοινωνείστε στη διεύθυνση symmaxiapolitismon@gmail.com

Τι θα μπορούσε να γίνει;

Αφού το έργο της παρούσας Αναθεωρητικής Βουλής έχει ουσιατικά, λήξει.
Αφού δεν υπάρχει καμία συμφωνία, άρα και η απαιτούμενη πλειοψηφία για να ψηφιστούν οι αναθεωρητέες διατάξεις.
Εχει ενδιαφέρον να δει κανείς, τι πρότεινε ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευση. Στη Βουλή, πρόσφατα, μεταξύ άλλων είπε: "Προτείνω να κινήσουμε από την αρχή την διαδικασία Αναθεώρησης του Συντάγματος, με κύριο αναθεωρητικό αντικείμενο την συνταγματική καθιέρωση συγκεκριμένων κανόνων και μέτρων, για την εγγύηση και καθιέρωση της διαφάνειας στη δημόσια ζωή, την πάταξη της διαφθοράς, την αναβάθμιση του Κοινοβουλίου, την εγκαθίδρυση μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου, την αυτονομία της πολιτικής απέναντι στα Μέσα Ενημέρωσης και τις σχέσεις της με τα Μέσα Ενημέρωσης, την περιφερειακή δομή του κράτους και, βεβαίως, την πλήρη διαφάνεια στη λειτουργία των Μέσων Ενημέρωσης, όπως και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Είναι προφανές ότι, για να κινηθεί από την αρχή η διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης, πρέπει προηγουμένως, στο πλαίσιο μιας εθνικής συμφωνίας, τα πολιτικά κόμματα να αποφασίσουν ομόφωνα, ποιες είναι οι αναθεωρητέες διατάξεις του Συντάγματος.
Απαιτείται σήμερα ευρύτατη συναίνεση, διότι μόνον έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί μια βαθύτατη κρίση με εθνικές διαστάσεις. Με άλλα λόγια, καλώ το σύνολο του πολιτικού κόσμου και των κοινοβουλευτικών δυνάμεων, να εγκαταλείψουμε μία, εν τοις πράγμασι, νεκρή αναθεωρητική διαδικασία και να κινήσουμε τώρα από την αρχή μια νέα, δυναμική, τολμηρή, ριζοσπαστική, δημοκρατική Αναθεώρηση του Συντάγματος. Η υποβάθμιση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας στην αυτοδυναμία του 39% δεν αποτελεί λύση στα αδιέξοδα της κυβέρνησης. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο και, δεν θα έπρεπε να είναι αυτοσκοπός η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση είναι το μέσο για να κάνουμε μεγάλες, δημοκρατικές και κοινωνικές αλλαγές στη χώρα υπέρ του πολίτη. Δεν είναι λάφυρο η κυβέρνηση, όπως την διαχειρίζεται η Νέα Δημοκρατία. Είναι η υπέρτατη ευθύνη, για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα του απλού πολίτη.
Σήμερα, το ζήτημα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι οι καλπονοθευτικές ρυθμίσεις, η ακόμα πιο σκοτεινή αδιαφάνεια, ο ακόμα σκληρότερος αυταρχισμός. Το ζητούμενο, σήμερα, είναι μια νέα ηθική στην πολιτική. Μια ηθική προσφοράς, και όχι νομής της εξουσίας. Καμιά πολιτική, οικονομική, κοινωνική, δεν θα αποδώσει, εάν δεν αποκαταστήσουμε το ήθος στην πολιτική.
Το ζητούμενο είναι η θεσμική θωράκιση, η ισχυρή πολιτική βούληση, που θα μας επιτρέψει να εξαφανίσουμε αυτό το απόστημα του πελατειακού κράτους και της διαφθοράς, πριν προλάβει να καταβροχθίσει την Ελλάδα, που έχει άλλα πολλά σημαντικά να κάνει."
Την ίδια ώρα όμως, το σύνολο της πολιτικής ζωής της χώρας, εξακολουθεί να συναλλάσεται με την δημοσιότητα, την ife style πολιτική έκφραση, την συνδιαλλαγή με το ¨κουμπί', που εκβιάζει τον πολιτικό βίο και την λειτουργία των θεσμών, που ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις που παραγγέλλονται, κάνει το κάθε βήμα μπροστά ή οπισθοχωρεί αναλόγως τους εντολείς του.....

Σημαντικές παρατηρήσεις του ΓΑΠ για τα συμβαίνοντα στη χώρα....

'Πληγώνεται η Ελλάδα, προσβάλλονται οι Έλληνες.
Η πολιτική μας ζωή βρίσκεται στα χέρια ενός πρωθυπουργού, που πασχίζει αγωνιωδώς να συγκαλύψει μια πραγματικότητα που βοά. Με τη μεγάλη υπόθεση του Μαξίμου-γκέιτ, ο ελληνικός λαός θέτει ένα αμείλικτο ερώτημα: Ποιος κυβερνά τον τόπο;
Ποιος αλήθεια, τα ολιγαρχικά συμφέροντα, ιδιοκτήτες κάποιων Μέσων Ενημέρωσης συναλλασσόμενοι με την κυβέρνηση ; Οι εκβιαζόμενοι και οι εκβιαστές; Οι συναλλασσόμενοι που διαχειρίζονται την εξουσία και τα χρήματα του ελληνικού λαού; Το κομματικό κράτος και οι σκοτεινοί μηχανισμοί του; Η ΕΥΠ, ένα νέο παρακράτος;
Ένα αδιαφανές παρακύκλωμα με συντονισμό από το Μαξίμου; Ένα νέο δεξιό κράτος της επανίδρυσης; Οι κολλητοί, οι γενικοί γραμματείς που, στην ουσία είναι προϊστάμενοι των υπουργών τους; Τα DVD και όσοι επιμελήθηκαν το μοντάζ τους; Ή όλοι αυτοί μαζί, σε έναν παρακμιακό εναγκαλισμό διαφθοράς και σήψης; Ποιος πραγματικά κυβερνά τον τόπο, είναι το δημοκρατικό ερώτημα που θέτει ο ελληνικός λαός.
Δυστυχώς, την ακριβή απάντηση δεν την γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε, όμως, ότι ο πρωθυπουργός, τον οποίο εξέλεξε ο ελληνικός λαός για να τον κυβερνήσει, είναι όμηρος, είναι αδύναμος, είναι εξαρτημένος.
Γνωρίζουμε ότι είναι όμηρος των γενικών γραμματέων, που επιδίδονται συστηματικά στην κατάχρηση της εξουσίας. Γνωρίζουμε ότι το Μαξίμου είναι όμηρος των πρωθυπουργικών συμβούλων, που κουρελιάζουν τους νόμους, χωρίς ενδοιασμό και εξευτελίζουν τον θεσμικό τους ρόλο σε διάφορα μυστικά ραντεβού.
Γνωρίζουμε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι όμηρος βουλευτών, που καταγγέλλονται ως ταχυδρόμοι του εκβιασμού, κάνουν τους διαμεσολαβητές, τους μεσάζοντες, για να μην πω άλλη λέξη, μεταξύ του ΣΔΟΕ και κάποιας επιχείρησης του Τύπου. Για ποιο λόγο, με ποια πρόθεση, με ποιο στόχο;
Γνωρίζουμε ότι ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος είναι όμηρος του ψέμματος και όταν προφέρει τη λέξη «αλήθεια», σίγουρα κάτι κρύβει. Γνωρίζουμε ότι γίνονται πια υπεράνθρωπες προσπάθειες για συγκάλυψη. Συγκάλυψη της υπόθεσης των υποκλοπών, συγκάλυψη της υπόθεσης των ομολόγων, συγκάλυψη της υπόθεσης των καρτέλ, συγκάλυψη της υπόθεσης του Μαξίμου -γκέιτ.
Γνωρίζουμε και γνωρίζει πια ο ελληνικός λαός ότι, επί Νέας Δημοκρατίας, εάν είσαι παρασιτικά συναλλασσόμενος, μπορείς σε μισή ώρα συναλλαγής να βγάλεις, όσα δεν βγάζουνε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενες οικογένειες μέσα σε ένα χρόνο. Έτσι διαπαιδαγωγείτε εσείς την ελληνική κοινωνία, έτσι διαπαιδαγωγείτε την ελληνική νεολαία.
Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είναι όμηροι, είναι ανήμποροι και ακατάλληλοι για να αντιμετωπίσουν την πολλαπλή και επικίνδυνη κρίση, την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν. Κρίση αξιών, κρίση εμπιστοσύνης, κρίση ήθους, κρίση απαξίωσης θεσμών και προσώπων. Η κρίση που ζούμε τον τελευταίο μήνα βέβαια, δεν είναι έκπληξη για μας, είναι η φυσική συνέπεια της πορείας που ακολουθεί η χώρα τέσσερα χρόνια τώρα.
Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι, σήμερα, όμηρος αυτής της κατάστασης αισθάνεται ο Έλληνας και η Ελληνίδα, ο ελληνικός λαός. Αισθάνεται την ασφυξία της αηδίας, αισθάνεται την ασφυξία της κοινωνικής αδικίας, αισθάνεται την ανασφάλεια της κρατικής ή ιδιωτικής αυθαιρεσίας. Αισθάνεται την ανασφάλεια της συσκότισης της αλήθειας που βλέπει κάθε μέρα. Αισθάνεται ανυπεράσπιστος απέναντι στους καιροσκόπους της εξουσίας.
Και όλα αυτά, όταν η χώρα έχει άλλες πιεστικές προτεραιότητες. Όταν ο πολίτης ζει καθημερινά την ακρίβεια, την κοινωνική αδικία και ανισότητα, την ανεργία, την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, του περιβάλλοντος.
Όταν, παραδείγματος χάρη, βλέπει σήμερα και παρακολουθεί την κρίση στις διεθνείς χρηματαγορές, όπου οι σοσιαλιστές, έχουν επανειλημμένα τονίσει ότι οι αγορές, από μόνες τους, δεν παράγουν τα καλύτερα αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο. Χρειάζεται παρέμβαση, χρειάζεται συστηματική, ουσιαστική ρύθμιση από το κράτος.
Όταν αφήνουμε ανεξέλεγκτες τις αγορές, τότε τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά, όπως το διαπίστωσε μόλις πρόσφατα και ο αμερικανικός λαός, η αμερικανική κοινωνία. Τότε ακόμα και αν το κράτος παρέμβει, εκ των υστέρων, είναι δύσκολο να επανορθώσει.
Αυτή η κρίση χτυπά τη χώρα μας. Και αυτή η κρίση μπορεί να είναι εξωγενής, αλλά ενδογενής ήταν η επιλογή αυτής της κυβέρνησης να επενδύσει από τα χρήματα του ελληνικού λαού, από τα Ασφαλιστικά Ταμεία, στα επικίνδυνα ομόλογα. Αυτά τα οποία σήμερα περνάμε είναι μέρος και της κρίσης διεθνώς, όταν πριν από λίγες μέρες φάνηκε, από τον Τύπο τουλάχιστον, ότι ήδη είχαν χάσει αξία 600 εκατομμυρίων τα ομόλογα, που εσείς επενδύσατε, τα επικίνδυνα, παρατύπως και βεβαίως αδιαφανώς.
Ενδογενής, επίσης, είναι η κρίση της ελληνικής κυβέρνησης, που αδυνατεί να ασχοληθεί και να θωρακίσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας μας. Αντί να ασχολείται σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, αντί να ασχολείται με την προστασία του εισοδήματος της ελληνικής οικογένειας, αντί να προστατεύσει την περιουσία των Ασφαλιστικών Ταμείων, ευτελίζει θεσμούς, παραμένει θεατής στην ασυδοσία των αγορών, εκποιεί υπέρ «ημετέρων» τη δημόσια περιουσία. Διολισθαίνει, πράγματι, η χώρα σε γκρίζο κατήφορο σήψης και παρακμής.
Και το αποτέλεσμα είναι και ορατό, και επικίνδυνο. Απομακρύνονται οι πολίτες από την πολιτική, από τον δημόσιο χώρο, απαξιώνονται οι βασικοί μας θεσμοί. Απαξιώνονται οι θεσμοί της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, του κράτους, των μέσων ενημέρωσης. Και τα νοσηρά φαινόμενα που παρακολουθούμε, δεν είναι τίποτε άλλο από μηχανισμός παραγωγής παράνομης νομής του δημόσιου πλούτου και του δημόσιου χρήματος, του χρήματος του ελληνικού λαού."

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008

Κυβερνώ σα Ν.Δ. πεθαίνω σαν χώρα....

Της ΜΥΡΣΙΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑ
Λίγες ημέρες μετά την προκήρυξη των εκλογών τον περασμένο Αύγουστο, ο γ.γ. του ΥΠΠΟ εγκαινίαζε την έκθεση Τάματα και θάματα. στην Κέρκυρα. Οι συνειρμοί οδηγούσαν κατευθείαν στη διακυβέρνηση της Ν. Δημοκρατίας στο σύνολό της αλλά και ιδιαίτερα στις επιδόσεις της στο υπουργείο Πολιτισμού. Με υπουργό τον Κ. Καραμανλή, το πρώτο διάστημα, επέτυχαν το θαύμα της πολιτικής πολιτισμού δια της άμωμης σύλληψης ενώ, στη συνέχεια με τον Γ. Βουλγαράκη, κατέφυγαν σε τάμα του για την απόκρυψη της απαγωγής των Πακιστανών, των παράνομων πτήσεων της Αir-CIA που πέρασαν από την Ελλάδα, του μεγάλου σκανδάλου των υποκλοπών.
Αλλά, εκτός από την αλά Τζέιμς Μποντ απόβασή του ως αλεξιπτωτιστή στο ΥΠΠΟ, ο Βουλγαράκης βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει το έργο της δημόσιας τάξης μετατρεπόμενος σε διώκτη αρχαιοκαπήλων, έργο εθνικό που επιτρέπει μάλιστα την άρνηση των πολλών πολλών εξηγήσεων. Αυτό του έδινε τη δυνατότητα να παραχωρεί συνεντεύξεις στην εκπομπή με τον εύγλωττο τίτλο Δεν γνωρίζω δεν απαντώ, δηλώνοντας χαρακτηριστικά για το έργο που επιτελούσε στο υπουργείο Πολιτισμού: «Μπορεί ένας κρατικός μηχανισμός σε άλλα κομμάτια να πηγαίνει καλά σε άλλα να μην πηγαίνει τόσο καλά, σε άλλα να πηγαίνει άριστα, σε άλλα να πηγαίνει πάρα πολύ κακά και να χρειάζεται αλλαγές, αυτό πάντα ίσχυε, πάντα θα ισχύει...» Έτσι, με γενικολογίες και κλουζο-επιτεύγματα, η πολιτική του μπορούσε να παραμένει επτασφράγιστο μυστικό, ενώ η επιστροφή του κάθε ελάχιστου μαρμάρινου θραύσματος από το εξωτερικό να φιλοτεχνεί το πολιτιστικό προφίλ του υπουργού-διώκτη.
Αλλά ας δούμε τέσσερα παραδείγματα που αφορούν την ουσία της πολιτικής για τον πολιτισμό, πέρα από τη ρουτίνα και τις τρέχουσες καθυστερήσεις των επιχορηγήσεων, της αποπεράτωσης έργων, του νομοθετικού έργου ή της απονομής βραβείων, που δίνουν συνήθως λαβή για ύμνους ή κριτική.
Ο υπουργός δήλωνε με έμφαση σε συνέντευξη τύπου, λίγο διάστημα μετά την υπουργοποίησή του, σχετικά με την οικονομική διαχείριση του υπουργείου: « Σήμερα είναι στην απόλυτη διακριτική ευχέρεια του υπουργού να δίνει όσα λεφτά θέλει, όπου θέλει, για όποιο λόγο θέλει. Αυτό μπορεί να βολεύει την πολιτική ηγεσία, αλλά νομίζω δεν είναι σωστό, τουλάχιστον δεν νομίζω να γίνεται σε καθένα μέρος του κόσμου. Εδώ πρέπει να μπει μια τάξη.» Τάξη, όμως, δεν είδαμε και δεν έχουμε ακόμη ξεχάσει τους σκανδαλώδεις καταλόγους επιχορηγήσεων της Ντόρας-υπουργού πολιτισμού όταν είχε αλλάξει η κυβέρνηση, με δεκάδες επιχορηγήσεις σε μοναστήρια κι εκκλησίες για να ανανεώσουν τις καμπάνες αλλά και για να αγοράσουν βατραχοπέδιλα! Ποια θα είναι άραγε η αντιστοιχία;
Το υπουργείο Πολιτισμού βρέθηκε στη διατύπωση του Δ΄ΚΠΣ χωρίς επιχειρησιακό πρόγραμμα, πράγμα που σημαίνει ότι η ΝΔ το εξόρισε από τον κεντρικό σχεδιασμό, τους άξονες και τις αναπτυξιακές στρατηγικές της χώρας. Μια προσπάθεια που με πολλές δυσκολίες είχε επιτευχθεί από όλους τους προηγούμενους υπουργούς των κυβερνήσεων Σημίτη προς όφελος του πολιτισμού ακυρώθηκε, χωρίς επιχείρημα και χωρίς επίγνωση των συνεπειών. Ένα σοβαρό βήμα πίσω με καταστροφικά αποτελέσματα που θα φανούν τόσο στον τομέα της πολιτισμικής κληρονομιάς, όσο και στην υποστήριξη του σύγχρονου πολιτισμικού γίγνεσθαι της χώρας. Παρόλα αυτά ο υπουργός δεν δίσταζε να πλέκει το εγκώμιο του προηγούμενου κοινοτικού πλαισίου, του Γ΄ΚΠΣ σαν να ήταν δικό του επίτευγμα, δηλώνοντας ότι «πρόκειται για τη μεγαλύτερη μέχρι τώρα επένδυση στον τομέα του πολιτισμού, που κινητοποίησε δυνάμεις σε ολόκληρη τη χώρα και δημιούργησε πολυάριθμες ευκαιρίες απασχόλησης και εκπαίδευσης ανθρώπινου δυναμικού».
Ούτε κατά διάνοια, βέβαια, προχώρησε και η «μεταρρύθμιση» της παλιάς και εξαιρετικά προβληματικής διάρθρωσης των υπηρεσιών του υπουργείου και της ανανέωσης των δομών και του ανθρώπινου δυναμικού. Στη Μπουμπουλίνας είναι ακόμη σήμερα άγνωστες οι ειδικότητες που προέρχονται από τις πολιτισμικές σπουδές, την ανθρωπολογία, τις νέες τεχνολογίες, τις σπουδές φύλου, για να μείνω μόνο στις πιο κλασικές ελλείψεις και να μην προχωρήσω σε πιο προωθημένες που θα σοκάριζαν ορισμένους. Θαρρείς και ο πολιτισμός δεν έχει ανάγκη να αναπτύξει προγράμματα που αφορούν τη σύγχρονη ζωή και κουλτούρα αλλά έχει παραμείνει στατικός στις φιλολογικές προσεγγίσεις περασμένων δεκαετιών. Τι καλύτερη απόδειξη γι΄ αυτό, από το γεγονός ότι στις 81 θέσεις εργασίας που προκήρυξε το ΥΠΠΟ μέσα στον Αύγουστο, δεν υπήρχε ούτε μια νέα ειδικότητα πέρα από τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους νυχτοφύλακες, τους μηχανικούς και τους…χειριστές υπολογιστή. Τη στιγμή που δεκάδες νέοι επιστήμονες αποφοιτούν κάθε χρόνο από τμήματα ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού ή πολιτισμικής διαχείρισης στην Ελλάδα και το εξωτερικό, το υπουργείο Πολιτισμού κλείνει τις πόρτες σε αυτές τις ειδικότητες, προκειμένου να αποφύγει τις φρέσκιες ιδέες που μπορεί να εισφέρουν.
Αλλά το ΥΠΠΟ κρατήθηκε μακριά κι από αυτό που θα έπρεπε, σε τελευταία ανάλυση, να είναι ο τελικός του στόχος, δηλαδή η προσέλκυση, η υποδοχή η όσμωση, η διεύρυνση του κοινού που θα ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό. Τι νόημα μπορούν να έχουν οι υποδομές και τα εγκαίνια διαφόρων εκθέσεων αν δεν καταφέρνουν να προσελκύουν, να συγκινούν και να προσφέρονται για τη συμμετοχή όχι μόνο των μικρών ομάδων πολιτών που αγαπούν τον πολιτισμό αλλά των άλλων, των πιο απόμακρων, των λιγότερο μυημένων, των λιγότερο ευνοημένων. Μια ακόμη «μεταρρύθμιση» που έμεινε κενός λόγος στα πρωθυπουργικά χείλη και στις άπειρες υπουργικές επαναλήψεις έκτοτε, σε λαμπρές εκδηλώσεις, συνεντεύξεις τύπου και έντυπα που διαφήμιζαν με καμάρι αλλά χωρίς κανένα αντίκρισμα: «Ελλάδα χώρα πολιτισμού – Έλα να δεις τη διαφορά»!
Ποια ήταν, λοιπόν, η σχέση κουλτούρας και πολιτικής στα χρόνια της διακυβέρνησης από τη ΝΔ; Νομίζω πως η πιο εύστοχη διατύπωση του κλίματος, που επικρατεί στον κόσμο του πολιτισμού για τη σχέση αυτή, ήταν η δήλωση του Μιχαήλ Μαρμαρινού σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Η πολιτική, όπως αντηχεί μέσα μου, περιέχει ένα κομμάτι πλήρους απαξίωσής της. Και ταυτόχρονα ένα κομμάτι διαρκούς ελπίδας, και προς την real politik και προς την ουτοπική πολιτική».
Είναι αλήθεια ότι ο πολιτισμός και οι τέχνες κατάφεραν στις δεκαετίες που πέρασαν να αποκτήσουν στη χώρα μας οντότητα και κύρος μέσα από τη δουλειά ανθρώπων με γνώση, σπουδές, ταλέντο, επιμονή και κρίση. Φτιάχτηκε έτσι μια κρίσιμη μάζα έργου, στόχων και δομών σε διάλογο με την κοινωνία. Αυτοί οι άνθρωποι, που προτείνουν την κουλτούρα πάνω από κάθε τι άλλο, καταθέτοντας κάθε φορά τη δουλειά τους απευθύνονται σε ένα κοινό που το σέβονται, το αφουγκράζονται και διαλέγονται μαζί του. Αυτός είναι ο δικός τους λαός, η δική τους ψήφος εμπιστοσύνης και κύρους. Έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα πολιτισμικό κεφάλαιο που αποδίδει καρπούς, κάνει το ελληνικό θέατρο, το χορό, το βιβλίο, τα εικαστικά να βρίσκονται σε άνθηση, άλλοτε με τη συμβολή κι άλλοτε παρά τα εμπόδια της πολιτικής.
Ίσως η παράσταση «Πεθαίνω σα χώρα», του Μιχαήλ Μαρμαρινού στηριγμένη στο κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη μιλούσε ακριβώς για την αίσθηση αυτής της σχέσης, για τη μεσολάβηση της τέχνης και των διανοουμένων ανάμεσα στην ουτοπία, την πολιτική, τα συναισθήματα και τις προσδοκίες των κοινών ανθρώπων. Με ένα ανθρώπινο πλήθος που ξεκινούσε έξω από την αίθουσα της «Πειραιώς 260», διέσχιζε τη γυμνή σκηνή του θεάτρου και κατέληγε πίσω απ’ αυτήν, ενώ στο βάθος μια τεράστια τζαμαρία αποκάλυπτε σταδιακά τα πρόσωπα και τις τύχες τους, ήμασταν όλοι παρόντες εκεί επί σκηνής. Νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, καθωσπρέπει μεσήλικες, δημόσιοι υπάλληλοι, φοιτητές, μετανάστες, επιχειρηματίες μοιράστηκαν την κοινή εμπειρία δημιουργώντας ένα συλλογικό θέαμα που αποκάλυπτε τις ταυτότητες, τα θέλω, τις συγκρούσεις, τους προσωπικούς στόχους. Η νεαρή μετανάστρια της έναρξης, οι ηθοποιοί κι ερασιτέχνες αλλά και η Μπέμπα Μπλανς που ερχόταν κατευθείαν από τη λαϊκή καρδιά μιας άλλης εποχής συναντήθηκαν εκεί, όπως γίνεται παντού στις συνοικίες και τα λεωφορεία της πόλης, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά είχαν όλοι ισότιμο δικαίωμα δημόσιου λόγου. Είναι αυτό το δικαίωμα που κάνει τον πολιτισμό να διαλέγεται με την κοινωνία και που δεν θα το καταλάβει ποτέ μια δεξιά πολιτιστική πολιτική, όσο φιλελεύθερη κι αν εμφανίζεται.

Παραθέματα:
«Το Φεστιβάλ Αθηνών είναι επιτυχημένο τα δύο τελευταία χρόνια, παρ’ όλα αυτά γίνεται ανακύκλωση ενός συγκεκριμένου αριθμού θεατών. Περισσότερος κόσμος παρακολουθεί πλέον τις δραστηριότητες του Φεστιβάλ κι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Εννοώ όμως ότι αυτός ο περισσότερος κόσμος αγρεύεται από μια δεξαμενή πάρα πολύ μικρή μέσα στη μεγάλη δεξαμενή που λέγεται Αθήνα. Ακόμη και εκατό χιλιάδες άνθρωποι να κινούνται –σου λέω μεγάλο αριθμό–, το θέμα είναι αν υπάρχει όσμωση με μια πόλη σχεδόν πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων.» Μ. Μαρμαρινός
«Η εξουσία είναι το μηχάνημα του εφικτού. Αν το αγνοήσεις, είναι στρουθοκαμηλισμός. Πρέπει να παίζουμε και με τους όρους του, χωρίς να σημαίνει ότι είμαστε οι όροι του!» Μ. Μαρμαρινός

Στα ρηχά του σκανδάλου....

ΤΟ «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ» ΤΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
ΝΑΥΑΓΗΣΕ ΣΤΑ ΡΗΧΑ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ

της Μυρσίνη Ζορμπά
Το ροζ σκάνδαλο δεν είναι παρά το προπέτασμα καπνού που αποπειράται να καλύψει τις βαθύτερες θεσμικές και πολιτικές ρίζες μιας υπόθεσης που δεν θα είχε τόση σημασία αν δεν αποτελούσε τυπικό παράδειγμα της νέας διακυβέρνησης. Στο υπουργείο πολιτισμού πλήγηκε ανεπανόρθωτα τόσο ο τρόπος διακυβέρνησης όσο και το «πολιτιστικό όραμα» του πρωθυπουργού. Η σημαία της ηθικολογίας που είχε υψώσει με προπέτεια ο Κ. Καραμανλής το 2004 εναντίον του Κ. Σημίτη αποδείχθηκε πολύ γρήγορα από νάιλον, σημαία πλαστική. Το είχαμε διαπιστώσει ήδη με τις υποκλοπές, τα ομόλογα, τις μετοχές-φούσκες, την υπόθεση Βαρθολομαίου, την υπόθεση Μαγγίνα και, τώρα, με την υπόθεση Ζαχόπουλου. Προφανώς η ηθικολογία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από σκιαμαχία κατά της διαφθοράς, κάτι που χρειάστηκε ελάχιστο χρόνο για να αποδειχθεί στην πράξη. Άλλωστε, για το λόγο αυτό οι πολίτες κρίνουν μια κυβέρνηση όχι από τις επικλήσεις της στο τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» αλλά από τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις που καταφέρνει να πραγματοποιήσει, προκειμένου να εξασφαλίσει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, ανάπτυξη, μείωση της διαφθοράς.
Τις μεταρρυθμίσεις επικαλούνταν τα τελευταία χρόνια ο πρωθυπουργός, όμως το παράδειγμα Ζαχόπουλου αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Ποια μεταρρύθμιση έκανε στο υπουργείο Πολιτισμού ως πρώτος υπουργός Πολιτισμού των κυβερνήσεων της ΝΔ λχ για τον σχεδιασμό της πολιτιστικής πολιτικής και την αποδοτικότερη διαχείριση των κονδυλίων; Μήπως βελτιώθηκε η διαχείριση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, υπήρξε μεγαλύτερη διαφάνεια στα έσοδα από τον ΟΠΑΠ, εκσυγχρονίστηκε πραγματικά το αρχαϊκό οργανόγραμμα του υπουργείου, εξυγιάνθηκαν οι συντεχνίες, έγιναν αξιοκρατικές προσλήψεις, σχεδιάστηκε το Δ΄ ΚΠΣ, έπαψαν οι προσλήψεις ημέτερων συμβασιούχων, τα μουσεία προσέλκυσαν περισσότερο κοινό, αντιμετωπίστηκε με συνέπεια ο σύγχρονος πολιτισμός, διατυπώθηκαν νέες πολιτικές; Ίχνος μεταρρύθμισης δεν υπάρχει όσο κι αν ψάξει κάποιος.
Ο πρωθυπουργός αρκέστηκε στην παραδοσιακή κομματοκρατική λογική που δεν αναπαράγει παρά την παρέα, την αυθαιρεσία και την αδιαφάνεια. Διόρισε, διατήρησε επί τέσσερις υπουργικές θητείες και ανέθεσε στον πρώην ΓΓ να ενεργεί αντ’ αυτού με τον τρόπο που διαβάσαμε λεπτομερώς στον τύπο το τελευταίο διάστημα. Για το λόγο αυτό δεν είναι τώρα εύκολο να απεκδυθεί την πολιτική ευθύνη. Όχι μόνο επειδή υπάρχει πολιτική ευθύνη για την επιλογή των μη αιρετών προσώπων που στελεχώνουν τις θέσεις διαχείρισης αλλά και διότι ο κ. Καραμανλής εκχώρησε, ως υπουργός Πολιτισμού, με αλλεπάλληλες υπουργικές αποφάσεις ασυνήθιστες υπερεξουσίες στον κ. Ζαχόπουλο, μεγιστοποιώντας τις αρμοδιότητές του και παραχωρώντας του τη διαχείριση τεράστιων κοινοτικών κονδυλίων. Μέσα στο νοσηρό κλίμα κάθε ιδέα βελτίωσης και ανάπτυξης, κάθε αίτημα πολιτιστικής ανανέωσης είναι καταδικασμένο.
Μολονότι ο χώρος του πολιτισμού έχει ανάγκη από μια γενναία προοδευτική μεταρρύθμιση, προκειμένου η πολιτιστική πολιτική της χώρας να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας μας, έχει επικρατήσει η οπισθοδρόμηση. Το υπουργείο Πολιτισμού περιορίστηκε να υλοποιεί τα τελευταία χρόνια το φιλόδοξο πρόγραμμα που σχεδιάστηκε και χρηματοδοτήθηκε από το Γ΄ΚΠΣ επί κυβέρνησης Σημίτη, ενώ απουσιάζει από το Δ΄ΚΠΣ και πνίγει στο σκάνδαλο κάθε προοπτική ουσιαστικής πολιτιστικής παρέμβασης. Αυτό γίνεται σε μια εποχή που στην Ελλάδα οι κοινωνικές ανακατατάξεις φέρνουν στο φως πολιτισμικά αιτήματα μείζονος σημασίας, καθώς ανισότητες και διακρίσεις απειλούν την κοινωνική συνοχή, ενώ η ανάγκη για μια κουλτούρα που θα υποστηρίζει τη δημιουργικότητα και την επικοινωνία στην καθημερινή ζωή γίνεται επιτακτική. Γίνεται επίσης σε μια εποχή που όλες οι χώρες ανανεώνουν και συντονίζουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να κατακτήσουν μια καλύτερη θέση στις διεθνείς ροές πολιτιστικών προϊόντων και υπηρεσιών, σε στενή σχέση με τις τεχνολογίες, την εκπαίδευση, τα δίκτυα βιβλιοθηκών και μουσείων.
Αλλά πώς να υπάρξει διάλογος για όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα σκανδάλων; Η σκανδαλολογία είναι, ως γνωστόν, εχθρός της ανάδυσης βαθύτερων διαρθρωτικών προβλημάτων, καθώς τα εντυπωσιακά της πυροτεχνήματα αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη, ενώ διακωμωδούν πρόσωπα και καταστάσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, μπορεί να διακρίνει κανείς σε μικροκλίμακα αυτό που συμβαίνει στο σύνολο της γαλάζιας διακυβέρνησης αυτά τα χρόνια, οδηγώντας σε γενικότερη κρίση το πολιτικό σύστημα της χώρας. Η διαχείριση Ζαχόπουλου δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας σε ό,τι είχε κατά νου ο πρωθυπουργός εξαγγέλλοντας πολλά υποσχόμενες μεταρρυθμίσεις. Είδαμε λεπτομερώς μέσα από τις καταθέσεις της κυρίας Τσέκου και τα όσα ήρθαν στο φως με αφορμή αυτή την υπόθεση το τι εννοούν ορισμένοι ως αξιοκρατία στο δημόσιο, όπου περισσεύουν οι έμπιστοι και τα παιδιά των φίλων, ενώ η λίστα επιτυχόντων (148 θέσεις εργασίας που διεκδικούσαν 22.000 υποψήφιοι) αλλάζει ανάλογα με το βαθμό συγγένειας ή επιρροής στην κομματική επετηρίδα . Είδαμε επίσης πώς γίνονται οι αποχαρακτηρισμοί, τον τρόπο διαχείρισης των κοινοτικών κονδυλίων, τη σχέση πολιτικής ηγεσίας και δημόσιας διοίκησης, τον κρυφό πόλεμο των αρμοδιοτήτων ανάμεσα σε υπουργούς και υφισταμένους τους, την ευαίσθητη σχέση δημόσιου και ιδιωτών στις αναθέσεις, τα έργα, τις επενδύσεις. Τέλος, είδαμε με ποιο τρόπο προσπάθησε να αντιμετωπίσει η ΝΔ το σκάνδαλο. Ξεχνώντας εν μια νυκτί την επιχείρηση «μεταρρυθμίσεις» και υιοθετώντας την επιχείρηση «καθαρά χέρια». Καταφεύγοντας σε μια «υπηρεσία εσωτερικών υποθέσεων» για να τη σώσει από τον κακό εαυτό της.
Αλλά τι έχουν να αντιπαραθέσουν οι πολίτες απέναντι σε αυτή την κατάσταση; Πώς μπορούν να υπερασπιστούν τους θεσμούς που αποτελούν εγγύηση ανεξαρτησίας, όπως το ΑΣΕΠ και οι άλλες ανεξάρτητες αρχές; Πώς μπορούν να απαιτήσουν ένα αποτελεσματικό πόθεν έσχες σε όλους τους ευαίσθητους τομείς και θέσεις εξουσίας; Πώς να προωθήσουν το αίτημα μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης που δεν θα κρίνει με δύο μέτρα και δύο σταθμά υπακούοντας σε σκοπιμότητες; Πώς μπορούν να αποδοκιμάσουν διαδικασίες που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα, όταν λχ μια βρεφονηπιαγωγός καταφέρνει να χρησθεί χειρουργός ή ένας υπουργός χτίζει ατιμώρητα αυθαίρετο παραπέμποντας στο μηχανικό του; Πώς να ζητήσουν οι πολίτες το δίκιο τους από το δημόσιο όταν κρίνεται μια υπόθεσή τους, όταν υποβάλλουν ένα νόμιμο αίτημα, όταν διεκδικούν ένα δικαίωμά τους;
Η δύναμη που μπορεί να ασκήσει η κοινή γνώμη και η ενίσχυση της δημόσιας σφαίρας περνούν μέσα από τη συνειδητοποίηση όλων ότι χωρίς το σεβασμό του δημόσιου συμφέροντος η χώρα, αλλά και καθένας μας ατομικά, βγαίνουμε αργά ή γρήγορα χαμένοι.
Η υπόθεση Ζαχόπουλου χρεώνεται ασφαλώς χωρίς κανένα ελαφρυντικό στη διακυβέρνηση της ΝΔ και όχι στη «μηδενική ανοχή» που μετά την αποκάλυψη κάθε σκανδάλου επιδεικνύει ως ρητορικό σχήμα ο πρωθυπουργός. Η ανατροπή όμως αυτής της κατάστασης κάνει επιτακτικό ένα πολιτικό πρόγραμμα επικεντρωμένο γύρω από την ανάδειξη του δημόσιου συμφέροντος. Θα πρέπει να βρίσκουν μεγαλύτερα εμπόδια μπροστά τους όσοι κυβερνούν αυθαιρετώντας κι αυτό απαιτεί ενεργοποίηση των δυνάμεων της κοινωνίας και της διανόησης. Η ανοχή της πανεπιστημιακής κοινότητας στο σκάνδαλο της «χειρουργού», των συνδικαλιστών στις προσλήψεις, των νομικών στη χειραγώγηση της δικαιοσύνης είναι πολιτική στάση που επιτρέπει στη διακυβέρνηση της Ν.Δ. να απειλεί με βαθιά κρίση τη χώρα. Ας αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες που μας αναλογούν.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

Ενα ενδιαφέρον άρθρο για τον ρατσισμό

Άρθρο του Θανάση Τριαρίδη στο Περιοδικό Ζενίθ

Έθνη – Κράτη, Μια Μηχανή Φόβου, Τρόμου και Ρατσισμού.

Το έθνος είναι μια υποκειμενική πίστη, που βαραίνει διαφορετικά στην καρδιά του καθενός: κάποιοι πιστεύουν σε αυτό, κάποιοι δεν πιστεύουν.
Για μένα η πίστη στο έθνος (και κάθε άλλου είδους πίστη)είναι μια προσωπική απόφαση, μια επιλογή του καθένα μας. Είναι κάτι σαν την πίστη στην Θεό.
Και οφείλουμε να αγωνιστούμε για την δυνατότητα του καθενός να πιστεύει σε όποιο έθνος επιθυμεί (ή σε κανένα) ή σε όποιο Θεό επιθυμεί (ή σε κανέναν).
Η πίστη (ή η απιστία) του καθενός είναι θεμελιακό ανθρώπινο δικαίωμα του. Και ως τέτοιο οφείλουμε να το υπερασπιστούμε.
Όμοια με όλους σας έχω και εγώ μια πίστη στην καρδιά μου για το έθνος: Πιστεύω πως δεν υπάρχουν έθνη, πως η ίδια η έννοια του έθνους είναι μια φαντασίωση του ρομαντισμού – στα μάτια μου πολύ περισσότερο αποκρουστική με το τέρας του Φρανκεστάιν (με το οποίο εξάλλου υπήρξαν και σύγχρονοι). Πιστεύω πως είναι μια μεγάλη φενάκη που σκλαβώνει τις ζωές των ανθρώπων. Ανατρέχω στο βιβλίο μου Σημειώσεις για τον τρεμάμενοσώμα www.triaridis.gr/keimena/keimD057.htm).
Με ρωτούν πολλοί: δηλαδή κατά τη γνώμη σου δεν υπάρχει γαλλικό έθνος ή αγγλικό ή ρώσικο ή ελληνικό; Όχι, φίλοι μου, δεν υπάρχουν έθνη. Υπάρχει γαλλικός πολιτισμός ή αγγλικός ή ρώσικος ή ελληνικός (και φυσικά και πολιτισμός της Σρι Λάνκα ή της Νέας Γουινέας), υπάρχουν γλώσσες, κοινωνικές δομές, πολιτισμικές παραδόσεις – κι όλα αυτά υπό διαρκή εξέλιξη, αναδιαμόρφωση, διάλογο και ανάμειξη μεταξύ τους, ενταγμένα σε ευρύτερα σύνολα (Δύση, Ισλάμ, Ινδία, Κίνα, Νοτιανατολική Ασία κ.ο.κ.) και διακλαδωμένα σε απειράριθμα υποσύνολα. Αν κάποιοι αποφάσισαν να τετραγωνίσουν αυτούς τους πολιτισμούς και να τους εντάξουν σε φενακισμένες «εθνικές οντότητες», για να αιματοκυλήσουν τους ανθρώπους, να κάνουν εθνοκαθάρσεις, και γενοκτονίες, αυτό δεν σημαίνει πως ένας τέτοιος τετραγωνισμός δεν είναι μια πράξη ιδεολογικής βίας και απανθρωπιάς. Εκτός βέβαια αν δεχτούμε πως υπάρχουν «εθνικά γονίδια» και «εθνικό αίμα» - μα τούτες είναι οι παράλογες αρχές της φυλετολογίας και της ευγονικής.
Αυτή είναι η άποψή μου για το έθνος – μα συνάμα, όντας άεθνος και άπιστος, είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ με κάθε τίμημα την αντίθετη άποψη ενός ανθρώπου που πιστεύει στην έννοια του έθνους και την θεωρεί συστατικό της ιδιοσυγκρασίας του. Οι περισσότεροι από εσάς ξέρετε πως αυτό το έχω κάνει στην περίπτωση όσων συμπολιτών μας αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικά Μακεδόνες ή εθνικά Τούρκοι – και θα το έκανα με την ίδια ζέση αν κάποιος απαγόρευε σε έναν συμπολίτη μου να αυτοπροσδιοριστεί ως εθνικά Έλληνας… Μα αυτό δεν σημαίνει πως πιστεύω στα έθνη – σημαίνει πως σέβομαι τις ανθρώπινες επιλογές…
Και πάλι αντιγράφω από το ίδιο κεφάλαιο των Σημειώσεων για το τρεμάμενο σώμα: <<Υπερασπίζομαι και θα υπερασπίζομαι το δικαίωμα των ανθρώπων να υπάρχουν και να πιστεύουν αυτό που θέλουν (τούτη η δυνατότητα είναι ένα από τα συστατικά της ύπαρξής μας). Υπερασπίζομαι και θα υπερασπίζομαι, όσο μπορώ, το δικαίωμα των ανθρώπων να μιλούν όποια γλώσσα τους εκφράζει, να μετακινούνται σε όποια γη θέλουν, να λατρεύουν όποιον θεό θέλουν ή και κανέναν, να υποστηρίζουν όποια ποδοσφαιρική ομάδα επιθυμούν. Υπερασπίζομαι και θα υπερασπίζομαι, όσο μπορώ, το δικαίωμα τους να αυτοπροσδιορίζονται, να λογαριάζουν ανεμπόδιστα (δίχως χαστούκια, εκτοπίσεις, μουρουνόλαδα και κομμένες γλώσσες) τους εαυτούς τους εθνικά Μακεδόνες ή εθνικά Τούρκους ή ό,τι άλλο επιθυμούν – κι όταν μάλιστα πρόκειται για μειονοτικές ομάδες που για δεκαετίες δέχτηκαν και δέχονται την πολύμορφη βαρβαρότητα του κυρίαρχου εθνικού κράτους, πραγματικότητα που αναμφίβολα ισχύει για τους Μακεδόνες και τους Τούρκους της Ελλάδας, η μεγαλόφωνη και καθαρή υποστήριξη των δικαιωμάτων τους γίνεται ακόμη επιτακτικότερη ανάγκη. Μα τίποτε από όλα αυτά δεν συνεπάγεται το ότι πιστεύω στην ύπαρξη εθνών και εθνοτήτων ή πως δεν τα λογαριάζω για απάνθρωπες κατασκευές που αιματοκυλίζουν τον κόσμο. Οι προσεκτικοί αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν πως ούτε στις θρησκείες πιστεύω (για την ακρίβεια τις αποστρέφομαι), ωστόσο θα αγωνιζόμουνα με κάθε τρόπο για το δικαίωμα των πιστών τους να πηγαίνουν στις εκκλησιές τους και τα μοναστήρια τους, τα τζαμιά ή τις συναγωγές τους και να λατρεύουν ανεμπόδιστοι τον θεό τους. Με την ίδια ζέση θα υπερασπιζόμουν το δικαίωμά τους να δηλώνουν εθνικά Έλληνες ή Κινέζοι ή Σουμέριοι, απευθείας απόγονοι του Διονύσου ή του Τουταγχαμών, οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης ή οπαδοί της Φενέρ Μπαχτσέ, σαϊεντολόγοι ή δωδεκαθεϊστές, μύστες του δέκατου τρίτου θεού ή εκπρόσωποι του Αιώνιου Ήλιου, μεσσίες ή ακόμη και εξωγήινοι – γιατί το δικαίωμά (το κάθε δικαίωμα) των ανθρώπων είναι σημαντικότερο από την όποια διαφωνία μας μαζί τους…>>
Ωστόσο το θέμα μου δεν είναι η προσωπική υποκειμενική πίστη ή απιστία του καθενός μας απέναντι στο έθνος... Το θέμα μου είναι τα εθνικά κράτη, δηλαδή ένα πολιτικό κατασκεύασμα που στηρίζεται πάνω σε μια υποκειμενική προσωπική πίστη. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: πως είμαστε έτοιμοι να χαλάσουμε ανθρώπινες ζωές, πως είμαστε έτοιμοι να μακελέψουμε και να μακελευτούμε για μια προσωπική πίστη, για μια προσωπική φαντασίωση. Η άποψή μου είναι πως τα εθνικά κράτη, όπως άλλωστε και τα θρησκευτικά κράτη, υπάρχουν από την πρώτη τους γέννηση μόνον ως μηχανές φόνου, τρόμου και ρατσισμού – όταν πάψουν να λειτουργούν ως τέτοιες παύουν και να υπάρχουν. Και όπως τα θρησκευτικά κράτη είναι η κεντρική φαντασίωση (και η αυτοεκπληρούμενη προφητεία) των μονοθεϊσμών, έτσι και τα εθνικά κράτη είναι μια κεντρική φαντασίωση (και μια αντίστοιχη αυτοεκπληρούμενη προφητεία) του ρομαντισμού. Και στις δύο περιπτώσεις ο χαμός, ο αφανισμός, ο θάνατος του άλλου είναι οργανική λειτουργία της δικής σωτηρίας, είναι ζωτικός όρος της επιβίωσής μας.
Αξίζει να το σκεφτούμε λίγο περισσότερο όλο αυτό. Πιστεύω πως με τον ίδιο τρόπο που μια βόμβα φτιάχνεται για να εκραγεί, για να σκάσει πάνω σε κεφάλια ανθρώπων, έτσι και τα εθνικά κράτη φτιάχτηκαν για να αφανίσουν τον κάθε έναν άνθρωπο και την κάθε μια πολιτισμική κοινότητα που δεν χωράει στην εθνική φαντασίωση. Έτσι γίνονται οι εθνοκαθάρσεις – που είναι η βασική εθνοποιητική μέθοδος. Και πρέπει να ξέρετε πως η εθνοκάθαρση δεν είναι μόνον μία σφαγή – αλλά κάθε πράξη βίας που αποσκοπεί στο να εκκαθαρίσει μια περιοχή από μια πολιτισμική ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά, είτε να την εξαναγκάσει σε φυγή είτε να την αφανίσει. Το ναζιστικό Lebensraum (η θεωρία του Ζωτικού Χώρου που ήσαν το βασικό πολιτικό επιχείρημα του Χίτλερ) ισχύει για κάθε εθνικό κράτος – σήμερα, για να μην γίνεται η επικίνδυνη συνδήλωση, το ονομάζουμε «εθνικά δίκαια»… Έτσι εθνοκάθαρση συνιστά η σφαγή των 32.000 αμάχων Τούρκων και Εβραίων της Τριπολιτσάς από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη (στόχος: μια εκκαθαρισμένη Πελοπόννησος όπου θα στηνόταν το πρώτο καθαρό εθνικό κράτος της ιστορίας), εθνοκάθαρση (πολύ πιο ήπια, αλλά εθνοκάθαρση) συνιστά και η αποστέρηση δικαιωμάτων στους κατοίκους μιας περιοχής με σκοπό τον εξαναγκασμό τους σε φυγή. Κι ακόμη: εθνοκάθαρση συνιστά και η συνθήκη της Λωζάνης – και είναι η μόνη εθνοκάθαρση της ιστορίας που έγινε κατόπιν διακρατικής συνθήκης.
Ας σκεφτούμε τώρα, τι κάνανε όλοι όσοι ονομάζονται «Μεγάλοι Εθνικοί Ηγέτες» τα τελευταία διακόσια χρόνια: τίποτε άλλο από μια σειρά από επιτυχημένες εθνοκαθάρσεις σε βάρος ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Ας σκεφτούμε πόσο «Μεγάλος Εθνικός Ηγέτης» θα λογαριάζονταν ο Χίτλερ, ο μεγαλύτερος χασάπης του 20ου αιώνα, εάν δεν είχε χάσει τον πόλεμο. Το παράδειγμα του Κεμάλ Ατατούρκ είναι χαρακτηριστικό: στην Τουρκία ονομάζεται ο «Πατέρας των Τούρκων», ο «Αναμορφωτής της Νέας Τουρκίας» – αν γράψεις σε μια εφημερίδα της Άγκυρας ή έστω σε μιαν απλή ιστοσελίδα πως ήταν ο Κεμάλ ήταν δολοφόνος αμάχων θα οδηγηθείς στην φυλακή για προσβολή πολιτεύματος. Κι όμως όλοι ξέρουμε πως ο Κεμάλ ονομάζεται «Μεγάλος Εθνικός Ηγέτης», ακριβώς διότι υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους εθνοκαθαρτές του καιρού του – αρκεί κανείς να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο εκκαθάρισε την Μικρασία με διαδοχικές γενοκτονίες (περίπτωση Αρμενίων) και εθνοκαθάρσεις (περίπτωση Ποντίων και Μικρασιατών Ελλήνων), ή τον τρόπο που δημιούργησε την εθνική αφύπνηση της «Νέας Τουρκίας» (ακόμη και τον «θρύλο» των Γκρίζων Λύκων επινόησε στην δεκαετία του 1920, καθώς ήθελε να προβάλει το μοντέλο του «προαιώνιου Τούρκου ….)
Μα το να μιλάς για τα εγκλήματα του τουρκικού εθνικισμού στην Ελλάδα είναι εύκολο: είναι εύκολο να σκεφτόμαστε τα εγκλήματα εκείνων που τα εθνικά σχολεία, στρεβλώνοντας κάθε έννοια παιδαγωγικής, μας έμαθαν ως «προαιώνιους εχθρούς» μας. Το δύσκολο είναι να σκεφτούμε το πόσα εγκλήματα και πόσες εθνοκαθάρσεις έκανε η δική μας χώρα –το «ελληνικό εθνικό κράτος»– στους τελευταίους δύο αιώνες, αρχής γενομένης από την εθνοκάθαρση της Πελοποννήσου που επιτεύχθηκε με την σφαγή της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821… Αξίζει να σκεφτούμε τι πήγαν να κάνουν οι διάφοροι πρίγκιπες «Καψοκαλύβες» στην ενδόχωρα της Μικρασίας τα χρόνια 1919-1922. Μην κρύβουμε τις λέξεις μας: πήγαν να κάνουν εθνοκάθαρση…Αξίζει να σκεφτούμε τι απέγιναν οι Τσάμηδες, τι έγινε στην Παραμυθιά εκείνον τον Ιούλιο του 1944, ποιοι εν τέλει είναι οι εθνικά Μακεδόνες και ποια η γλώσσα τους, πώς αφανίστηκε ολάκερο το οθωμανικό στοιχείο της Μακεδονίας στη συνθήκη της Λωζάνης. Όσοι μένουμε στη Θεσσαλονίκη άραγε ξέρουμε τι απέγιναν τα τζαμιά της πόλης μας; – ξέρουμε τι ήταν ο Μεβλεβή-Τεκές; Ξέρουμε ποια πληθυσμιακή σύνθεση είχαν τα Γιαννιτσά ή η Λάρισα πριν από 100 χρόνια; Στ’ αλήθεια γνωρίζουμε τι σημαίνουν οι λέξεις μπουκοβίνα ή ντρέμκα ή ζέλμπα ή από πού βγαίνει το υβριστικό επίθετο νεζνάμης; Πόσο σοβαρά έχουμε αναλογιστεί το έγκλημά μας για ογδόντα χρόνια απέναντι στους τουρκικούς πληθυσμούς της Θράκης; – γνωρίζει κανένας μας τι σημαίνει η λέξη μπάρα; Όσο για την πολυάριθμη εβραϊκή κοινότητα της Ελλάδας ας μην κρύβουμε τις δικές μας ευθύνες πίσω από την ναζιστική θηριωδία. Το Κάμπελ το έκαψαν Έλληνες, τα σπίτια και το κοιμητήρι των Εβραίων τα διαγούμιξαν Έλληνες, το Εβραϊκό Νοσοκομείο Χιρς διατηρεί μέχρι σήμερα την ναζιστική μετονομασία του (Ιπποκράτειο), την ταλμουδική επιγραφή στην είσοδο του την χάλασε η αξίνα το 1949 – τρία χρόνια μετά την δίκη της Νυρεμβέργης…
Τα εθνικά κράτη έχουν ως κύρια παιδαγωγική γραμμή μια μεγάλη «εθνική» αφήγηση του τρόμου: σε αυτήν τα κόκαλα των δικών μας είναι «ιερά» και το αίμα των εχθρών «ακάθαρτο» - μην πάει ο νου σας μόνο στον δικό μας «Εθνικό Ύμνο»: οι ίδιοι απαίσιοι στίχοι υπάρχουν και στην «Μασαλιώτιδα»). Σε αυτήν την μεγάλη αφήγηση του τρόμου βασιλεύει το πηχτό καθαρό παράλογο: για σκεφτείτε πόσο ανιστόρητος ή πόσο ψεύτης είναι ένας άνθρωπος όταν μιλάει για ελληνοχριστιανικό πολιτισμό: πρόκειται για μια κλασική αντίφαση εν ταυτώ, σαν να λέμε ξύλινο σίδερο… Κι όμως αυτή την παιδαριώδη κατασκευή την διδάσκουμε στα σχολεία μας – με το ίδιο μένος που οι Χριστιανοί των Η.Π.Α. στρέφονται ενάντια στην δαρβινική θεωρία. Οι ήρωες των σχολείων μας είναι χασάπηδες: ο Θεοδόσιος, ένας από τους μεγαλύτερους μακελάρηδες της ανθρώπινης ιστορίας, ο Βουλγαροκτόνος που έβγαλε τα μάτια από 14.000 αιχμαλώτους, ο Κολοκοτρώνης που έφτιαξε το πτωματόστρωτο των 32.000 σφαγμένων αμάχων της Τριπολιτσάς… Και πάντοτε τα «τέρατα» του δικού μας εθνικισμού δικαιολογούνται με τα «μεγαλύτερα τέρατα» της απέναντι πλευράς…
Νομίζω πως η θέση μου είναι πια σαφής: τα εθνικά κράτη, μια θεμελιακή πολιτική φαντασίωση του ρομαντισμού επινοήθηκαν για να είναι (και είναι) μηχανές φόνου, τρόμου και ρατσισμού. Για κοντά διακόσια χρόνια η ύπαρξη των εθνικών κρατών αιματοκυλίζει τον κόσμο: η σπορά τους είναι παγκόσμιοι πόλεμοι, γενοκτονίες, συνεχείς εθνοκαθάρσεις, βασιλεία του τρόμου και του μίσους (και κατά συνέπεια βασιλεία του τυφλού και απαίσιου ρατσισμού)… Για κοντά 200 χρόνια η ανθρωπότητα ζεύτηκε στον κυρίαρχο τρόμο των εθνικών κρατών – και, αλίμονο, οι κολασμένοι της γης, ξεγελασμένοι και πουλημένοι από τους εξουσιαστές επαναστάτες, βολεύτηκαν μέσα σε τούτο τον τρόμο ….
Κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να αντιγυρίσει κάποιος σε όλα αυτά: τι αντιπροτείνεις; Δεν είμαι πολιτικός φιλόσοφος, ως εκ τούτου μάλλον θα είμαι φριχτά κοινότοπος: σκέφτομαι πως θα μπορούσε κανείς να αντιπροτείνει τη δημοκρατία… Δηλαδή, ένα πολίτευμα που μόνο ακρωτηριασμένο μπορεί να υπάρξει μέσα στα εθνικά κράτη ή στα θρησκευτικά κράτη. Σας αντιπροτείνω , λοιπόν, την παλιά λαχτάρα μιας κοινωνίας όπου δεν θα υπάρχουν εσωτερικά και εξωτερικά σύνορα, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι οι πρωταρχικές αξίες, όπου κανένας δεν θα βιώνει το εγώ του μέσα από την προϋπόθεση της εξόντωσης ενός άλλου, όπου θα μπορούμε ελεύθερα να καταφάσκουμε σε κάθε φαντασίωση ή εξίσου ελεύθερα να την αρνούμαστε… Σας αντιπροτείνω την κοινωνία την οποία υπαινίσσονται όσοι αρνούνται τους θεσμούς του τρόμου, όσοι ξεπερνούν τα σύνορα που μας έμαθαν ή μας πετάλωσαν… Οι αντιρρησίες συνείδησης, οι εθελοντές δάσκαλοι των μαχαλάδων, οι εθελοντές γιατροί του Τρίτου Κόσμου, αυτοί είναι οι ήρωές μου… Καθώς και όλοι εκείνοι που με την ίδια τους την πορεία στη ζωή και το έργο τους αρνήθηκαν κάθε ετεροκαθορισμό: στ’ αλήθεια, για να μείνω μόνο στον 20 αιώνα, σε ποιο «έθνος» ανήκαν ο Φραντς Κάφκα, ο Αλβέρτος Σβάιτσερ, ο Γουόλτερ Μπέντζιαμιν, ο Τζορτζ Όργουελ, ο Αντουάν Σεν Εξιπερί, ο Πρίμο Λέβι, ο Τζον Λένον. Σε ποιο «έθνος» ανήκε ο Άρης Αλεξάνδρου, θαμμένος εδώ και εικοσιεννιά χρόνια σ’ ένα παρισινό κοιμητήρι, τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος;
Ήθελα να τελειώσω μ’ ένα γνωστό ποίημα. Μα κάποτε κάποιος μου είπε πως δεν είναι σωστό να βάζεις στίχους μεγάλων ποιητών ως δεκανίκι στις μικρές σου ακρότητες. Είχε δίκιο. Έτσι τελειώνω τις ακρότητές μου με ένα δικό μου δεκανίκι: κάτι σαν στιχούργημα που έγραψα σε καιρούς που άκουγα πως οι σφαγμένοι άμαχοι ορθώς σφάζονται, γιατί ποτίζουν, λέει, με το αίμα τους κάποιο δέντρο και πως οι συμπολίτες μας δεν μπορούν να διδαχτούν στο σχολείο τους την μακεδονική μητρική τους γλώσσα – διότι η γλώσσα αυτή είναι «ανύπαρκτη». Παρόλο που το στιχούργημα αυτό ανήκει σ’ ένα ανέκδοτο βιβλίο μου, σχεδόν την τελευταία στιγμή, ως άσκηση, το έβαλα και στις Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα (σελίδες 263-265). Είναι το «Πτωματόστρωτο» (http://www.triaridis.gr/keimena/keimD053.htm)

Το πτωματόστρωτο
ή
αυτό δεν είναι ποίημα

Το ασκέρι όπου ήτον μέσα το ελληνικό έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, 32.000, μια ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής


Γυναίκες ων η λευκότης διεφιλονείκει και προς αυτήν την χιόνα, νεανίδες, ων ουδ’ ο θάνατος κατεμάρανε την χιόνα, βρέφη, τα μεν χειραπτάζοντα τους μαστούς και βαβάζοντα, τα δε το στόμα έχοντα επί μαστού αιμοφύρτου, νέοι, γέροντες, άντρες, ανάμικτοι κατέκειντο θέαμα βαρυπενθές... Ιδίως δε η εκ της πύλης των Καλαβρύτων μέχρι του σατραπείου λεωφόρος από λιθοστρώτου μετεσχηματίσθη, ιν’ είπωμεν, εις πτωματόστρωτον, και ουθ’ ο πεζός, ουθ’ ο ίππος επάτει επί της γης, αλλά επί πτωμάτων.

Ιωάννης Φιλήμων
Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως

Ο απολογισμός για τα Ζωνιανά καθάρισε το τοπίο;

Μετά και τις τελευταίες 6 προφυλακίσεις για την υπόθεση ληστειών, αρπαγής ΑΤΜ στην Κρήτη και άλλων "θεάρεστων πράξεων", προκύπτουν μερικά ερωτήματα: Πατάχθηκε το οργανωμένο έγκλημα στην Κρήτη; Ολοκληρώθηκε η όλη παρέμβαση και ήρθαν όλοι οι εμπλεκόμενοι όπως έπρεπε ενώπιον του νόμου; Άλλαξε και τι από τις εξαγγελίες Χηνοφώτη στο Περιφερειακό Συμβούλιο που συνεκλήθη στο Ρέθυμνο μέχρι σήμερα κάτι όσον αφορά στην αναδιάρθρωση και εμπλουτισμό της ΕΛΑΣ στο νησί; Πέρα εννοείται με επιπλέον φόρτο εργασίας των αστυνομικών στο αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης λόγω λήξης των συμβάσεων εργασίας των απασχολουμένων στον έλεγχο των αποσκευών. Η εγκληματικότητα στο νησί πατάχθηκε; Όσοι ασχολούνται με το θέμα πληροφορούνται ότι έχουμε να δούμε και άλλα. Σχετιζόμενα αυτήν την φορά, με την επίθεση κατά του Ειδικού Φρουρού στην αποτυχημένη "επιχείριση"της 5ης Νοεμβρίου. Οι πολιτικές και πολιτικοί, αναμένουμε να δούμε τι ταμείο θα παραδώσουν πέραν του αυτονόητα αναμενόμενου.
Υ.Γ. με την πρώην συνεργάτιδα του γγ του ΥΠΠΟ και τους δυο που αφέθηκαν ελεύθεροι για την υπόθεση των ΑΤΜ στην Κρήτη, τα μέτρα και τα σταθμά προφανώς είναι δύο, τι βαραίνει περισσότερο και τι λιγότερο, προφανώς δεν κρίνεται εκ του αποτελέσματος της νομικής διαδικασίας που ακολουθήθηκε αλλά της πολιτικής που τηρήθηκε στις δυο περιπτώσεις, όπως και στις ανάλογες μη προφυλακίσεις εμπλεκομένων σε υπόθεση σπείρας από την Μεσαρά.

Να παρέμβουμε υπέρ της Κένυας

Election fraud in Kenya could trigger civil war, even genocide - send a message to your foreign minister to withhold recognition of a new president until the vote is independently reviewed:
Send a message now!Last week, Kenya held a national election tainted with vote-tampering. It ended in a claim of victory for incumbent President Mwai Kibaki over the challenger Raila Odinga who had led the polls -- now Kenya's future hangs in the balance. Violence has broken out across the country, with roving gangs of machete-wielding youth terrorizing the population. Suddenly, this hopeful country could be sliding toward genocide.We must not sit back and watch this nightmarish scenario unfold -- but we need to act fast. Archbishop Desmond Tutu has flown into Nairobi, joining the African Union in an effort to broker a power-sharing agreement and review the election results. But if talks are to succeed, foreign governments must avoid prematurely recognizing a fraudulently elected government and locking in their power. That's where we come in.Please send a note to your foreign minister today, asking them to withhold recognition of any Kenyan government until agreement is brokered and the election results are independently reviewed – you can do so using our simple online tool at the link below (and when you're done, please forward this email to friends and family):http://www.avaaz.org/en/kenya_free_and_fair/5.phpIt's too early to tell how far the situation in Kenya could deteriorate -- and we just can't afford to wait and find out. Please send a note to your foreign minister today.
With hope,Paul, Ricken, Ben, Galit, Milena, Pascal and the whole Avaaz team