ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα επετειακά για τον Μάη του ΄68 μου προκαλούν μια αφόρητη πλήξη. Τα ξέρω ήδη όλα: η φαντασία στην εξουσία, να είμαστε ρεαλιστές και να ζητούμε το αδύνατο κ.λπ. Άλλα γεγονότα εκείνης της εποχής με ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο, αν και γράφτηκαν πολύ λιγότερα πράγματα γι΄ αυτά. Την άνοιξη του 1968, ο κόσμος ξεσηκωνόταν στην Πράγα ζητώντας δημοκρατικές ελευθερίες, όχι ολοκληρωτικές φαντασιώσεις. Κι όταν οι επαναστάτες φοιτητές του Παρισιού έκαναν τις διακοπές τους, τα σοβιετικά τανκς εισέβαλλαν στην Πράγα. Τον Απρίλη, και όχι τον Μάη του ΄68, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πήγαινε στο Μέμφις για να στηρίξει μια απεργία των εργατών καθαριότητας και έπεφτε θύμα ενός πληρωμένου δολοφόνου. Οι απεργοί κρατούσαν πανό που έγραφαν «Ι am a man», «Είμαι άνθρωπος». Στην Πράγα και στο Μέμφις έγινε η επανάσταση, όχι στο Παρίσι. ( πηγή ΤΑ ΝΕΑ)
Λοιπόν, αυτά υποστηρίζει ο Μουνιόθ Μολίνα Ισπανός συγγραφέας...
ακουμπώντας ή διεκδικώντας το όνειρο κάθε επαναστατική πράξη στο πλαίσιο του χώρου που λαμβάνει χώρα, διεκδίκησενα μπει στο επίκεντρο το αυτονόητο...
να γίνει πράξη το όνειρο, και να ξεφύγει από τα όρια του εφιάλτη..
Τους διαχειριστές τους όπου τους συναντήσαμε, κατόπιν, έκπληκτοι διαπιστώναμε ότι για να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι, τους πρώτους έπρεπε να μιμηθούν και να αντιγράψουν....
Τετάρτη 21 Μαΐου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου