Περί Μακεδονίας του Γ. Νακρατζά

Τόσο παλαιότερα όσο και σήμερα η ελληνική κοινωνία υποφέρει από δύο ιδεολογικές φαντασιώσεις, η πρώτη είναι η φαντασίωση τής Μεγάλης Ιδέας (δηλαδή της συνεχούς επέκτασης μας επάνω σε ξένα εδάφη) και η δεύτερη είναι η υποτιθέμενη καταγωγή μας από τους αρχαίους Έλληνες.
Την πρώτη φαντασίωση την πληρώσαμε εμείς οι Μικρασιάτες και Θράκες πρόσφυγες το 1922, όταν η Ψωροκώσταινα, ένα φτωχό ελληνικό κρατίδιο, ονειρευόταν να αποκαταστήσει λέει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Η φαντασίωση λοιπόν αυτή σήμερα συνίσταται στο ότι ονειρευόμαστε πάλι να μετατρέψουμε το νότιο Αιγαίο σε ελληνική λίμνη, με τα περίφημα 12 ναυτικά μίλια.
Το ότι οι συνέπειες της καινούργιας φαντασίωσης μπορεί να υπερβούν ακόμη και αυτές της Μικρασιατικής Καταστροφής, είναι κάτι που δεν το αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας.
Η δεύτερη φαντασίωση, που απασχολεί την στιγμή αυτή την κοινωνία μας, είναι ο μύθος της τάχα καταγωγής μας από τους αρχαίους Μακεδόνες, πράγμα που αποτελεί την θεωρητική βάση στο θέμα του αγώνα μας ενάντια στην ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Στον ελληνικό Τύπο διατυμπανίζεται η «αδιαλλαξία» των γειτόνων μας, οι οποίοι επιμένουν να θέλουν να μας κλέψουν την ιστορία μας. Οι τελείως ανιστόρητες αυτές απόψεις προβάλλονται και από τους διπλωμάτες μας στο εξωτερικό με συνέπεια να γινόμαστε γελοίοι .
Το ότι Μακεδόνες δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων δεν χρειάζεται καν διάψευση, διότι οι άνθρωποι αυτοί, όσοι τουλάχιστον είναι σλαβικής καταγωγής, ήρθαν στην περιοχή τους γύρω στο 600 μ.Χ.
Οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες θέλουν να ονομάζονται εθνικά, και όχι γεωγραφικά, Μακεδόνες, πράγμα το οποίο αναφέρεται στα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών. Στα έγγραφα του Υπουργείου μας από το 1878 αναφέρεται ότι στην τότε οθωμανική Μακεδονία κατοικούσαν Τούρκοι, Έλληνες και Μακεντόντσι, δηλαδή σλαβόφωνοι Μακεδόνες, όπως τους ονόμασε αργότερα το Κ.Κ.Ε.
Τώρα το τι έννοια δίνουν στους όρους αυτούς, οι εθνικιστές και των δύο πλευρών, είναι άλλο θέμα, διότι είναι γνωστό ότι κάθε εθνικισμός γεννάει τον αντίπαλο εθνικισμό.
Σήμερα το πολιτικό θέμα αφορά αποκλειστικά και μόνο στο όνομα της γειτονικής μας χώρας και όχι στο τι ισχυρίζονται οι εκατέρωθεν ψυχοπαθείς εθνικιστές.
Ακόμη και αυτό το απολιθωμένο Κ.Κ.Ε υποστηρίζει, ότι θα μπορούσαμε να αποδεχθούμε το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας μόνο ως γεωγραφικό προσδιορισμό.
Η παρανοϊκή αυτή θέση σημαίνει ότι αρνούμεθα στους κατοίκους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας τον εθνικό τους προσδιορισμό, και αυτό διότι εμείς είμαστε οι πραγματικοί απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων.
Το να αρνείται μια χώρα τον εθνικό προσδιορισμό των γειτόνων της είναι κάτι το αδιανόητο. Σκεφθείτε το να επέμενε μια ξένη χώρα για μας ότι για να γίνουμε μέλος κάποιου οργανισμού θα έπρεπε να αλλάξουμε το όνομα της χώρας μας από Ελληνική Δημοκρατία σε ένα αμοιβαίως αποδεκτό όνομα.
Για παράδειγμα Αλβανο-σλαβο-βλαχική Δημοκρατία, όπως και ακριβώς ήμαστε.
Μία τέτοια πρόταση θα την απαρνούμασταν με βλεδυγμία και θα είχαμε απόλυτο δίκαιο, ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός ενός ατόμου ή μίας κοινωνίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν πολιτιστικό αυτοπροσδιορισμό.
Αυτό που καθορίζει την σημερινή εθνική μας ταυτότητα ή την εθνική ταυτότητα κάθε λαού είναι το σημερινό όνομα μας, έστω και εάν το κύριο φυλετικό υπόστρωμα αποτελείται πράγματι κατά ένα μέγιστο ποσοστό από εξελληνισμένους Αρβανίτες, από εξελληνισμένους Βλάχους και από εξελληνισμένους Σλάβους.
Πως εμείς λοιπόν έχουμε το θράσος και ζητούμε από τους γείτονες μας κάτι το οποίο εμείς οι ίδιοι θα αρνούμασταν με απόλυτη βλεδυγμία.