Με αφορμή ένα βιβλίο, απόψεις περί του κοινωνικού κράτους....

Ενδιαφέρον παρουσιάζει, όσο γίνεται διάλογος, με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του Α. Μητρόπουλου περί το τέλος του κοινωνικού κράτους, και του ρόλου της αριστεράς και των συνδικάτων. Η συζήτηση σε διάφορες πόλεις της χώρας, με πόλο έλξης τα Εργατικά Κέντρα που φιλοξενούν τις βιβλιοπαρουσιάσεις και διοργανώνουν συζητήσεις, έχουν ενδιαφέρον. Οσο ο δημόσιος διάλογος τεκταίνεται, φιλοξενούμε δυο απόψεις που ακούστηκαν στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου.
Αποψη 1η
Ερχεται το τέλος του κοινωνικού κράτους ;
Τι προσφορά μπορεί να έχει στην κοινωνία;

Τι συμπεράσματα μπορεί να αποκομίσει ο αναγνώστης;

Όλα αυτά ήταν μια πρόκληση. Μια πρόκληση που με έκανε να διαβάσω το βιβλίο, και είδα να τίθενται ερωτήματα σκληρά, αλλά και να δίνονται ανάλογες απαντήσεις.
Ο αναγνώστης πολλές φορές θα απογοητευθεί……
Αλλά πάντα στο βάθος θα υπάρχει η ελπίδα και το φως.
Το ελληνικό σύστημα ασφάλισης χαρακτηρίζεται ως σύστημα υψηλού κόστους χαμηλής κοινωνικής απόδοσης χωρίς μέλλον, όχι μόνο για τους νέους αλλά και για τους παλαιούς ασφαλισμένους.
Είναι ένα σύστημα που, όπως εύγλωττα λέει ο συγγραφέας, συνιστά διαχείριση της κρίσης και όχι αρχή εξόδου από αυτή.
Παρακάτω κάνει πρόταση για εξυγίανση του συστήματος με οικονομική στήριξη και με κριτήρια αναδιανομής και συνεισφοράς όλων ανεξαιρέτως, εντός και εκτός αυτού ευρισκομένων, διαφορετικά ας προετοιμαζόμαστε για «τον ενταφιασμό του».
Χτυπάει ανελέητα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική στις συντάξεις (βαρβαρότητα τη χαρακτηρίζει).
Μιλάει για οργανωμένες κοινωνίες και ξύπνημα των κοινωνικών οργανώσεων.
Ηχηρό ράπισμα στην παγκοσμιοποίηση, στο νεοφιλελευθερισμό.
Η μισθωτή εργασία απαξιώνεται.
Μιλάμε πια όχι για εργαζόμενο αλλά για «απασχολήσιμο», όπως χαρακτηριστικά λέει.
Το κοινωνικό κράτος και ό,τι συνιστά αυτό, ασφαλώς και είναι υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας, και όχι των οικονομικών συμφερόντων των ολίγων ή έστω μιας τάξης.
Στην κοινωνική διαστρωμάτωση της Ελλάδας, ελάχιστα ξεχωρίζει ο εργαζόμενος από τον απασχολούμενο στη βιοτεχνία, στο εμπόριο, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις γενικότερα.
Οι θέσεις εναλλάσσονται κατά καιρούς και οι ανάγκες συνυπάρχουν και συνάδουν στον παραγωγικό χάρτη της χώρας.
Οι Ελληνικές επιχειρήσεις στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μικρές-μικρομεσαίες.
Οι εργασιακές σχέσεις, κατ’ επέκταση, θα πρέπει να είναι αρμονικές για την ομαλή παραγωγική διαδικασία.
Το κοινωνικό κράτος εξασφάλιζε τις ελάχιστες προϋποθέσεις για εργασιακή ειρήνη και προήγαγε τις ανθρώπινες ανάγκες και αξίες.
Η αλλαγή που επιχειρείται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετεί την ανάπτυξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τους εργαζόμενους σ’ αυτές.
Ως Επιμελητήριο προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα για το μέλλον των επιχειρήσεων από την αφόρητη πίεση που δέχονται, κυρίως από τους ξένους αλλά και τους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους,
Από την αφαίμαξη του τραπεζικού συστήματος που όλο και περισσότερο συρρικνώνουν την εγχώρια παραγωγή, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας και επιβάλλουν τη μερική απασχόληση.

Φραγκάκης Μανόλης Οικονομικος Επόπτης ΕΒΕΗ
Αποψη 2η

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία-κι ας κρατάει αρκετά χρόνια αυτό- βρισκόμαστε, και όχι μόνο εμείς, στη χώρα μας, μπροστά σε φαινόμενα διαρκούς και γενικευμένης
κρίσης.
Άλλοι κατατάσσουν αυτά τα φαινόμενα σε αυτό που εύκολα αποκαλούν άρρωστες κοινωνίες, άλλοι τα προσδιορίζουν στο ότι, ενώ βρισκόμαστε στο τέλος της ιστορίας (όπως παραδοσιακά τη βιώσαμε), το αντικείμενο των παραδοσιακών συγκρούσεων έχει μετατοπιστεί.
Ως εκ τούτου, μέσα από μια αρνητική αντίδραση σε ό,τι επιχειρείται να μεταρρυθμιστεί, να αλλάξει αν θέλετε, (γιατί είναι ύποπτος ή γεννά καχυποψίες στις μέρες μας ο όρος μεταρρύθμιση) υπάρχει από τη μια πλευρά μια παθητική αντίσταση, από την άλλη μια αποδιοργάνωση, με το ίσο να το κρατούν οι συγκρούσεις, όπως τις βιώσαμε και τις βιώνουμε στη χώρα μας τελευταία, αλλά και στη Γαλλία και αλλού.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Μήπως γιατί βρισκόμαστε προ του τέλους γενικώς; της Πολιτικής, της Αριστεράς και των συνδικάτων, με ό,τι μπορούσαν να σημαίνουν οι έννοιες αυτές, όσον αφορά σε ένα ευρύ πεδίο δράσης;
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για διευρύνσεις. Για κοινωνικές συμμαχίες. Για το πεδίο δράσης μέσα από νέες δυνάμεις που οι δημοκρατίες μας ακόμα αγνοούν.
Το ζήτημα είναι απέναντι σε όλα αυτά πώς προετοιμάζουμε τους θεσμούς, αλλά και τους εαυτούς μας. Πώς οργανώνουμε τους χώρους παραγωγής.
Τον κόσμο μας, εν τέλει, που περιθωριοποιεί τη μαζική απασχόληση και αναζητά στην μαζική παραγωγή πηγές κέρδους και εξουσίας.
Το μάρκετινγκ αγαθών, υπηρεσιών και ο επαναπροσδιορισμός της ίδιας της κοινωνίας και κάθε συνιστώσας της, πόσο επιτρέπουν ώστε να επιτύχουμε και την αποκατάσταση των κοινοτήτων και να δημιουργήσουμε ένα βιώσιμο πολιτισμό;
Είναι ερωτήματα αυτά που ήδη συζητώνται και θα είναι και τα πιο καυτά ζητήματα στις δεκαετίες που έρχονται.
Όλα αυτά πρέπει να τα τοποθετήσουμε στη σφαίρα της ουτοπίας, όπως ο κ. Μητρόπουλος τονίζει στο βιβλίο του;
΄Η μήπως, και θα συμφωνήσω μαζί του, πρέπει να επανέλθουν μέτρα και κανόνες προετοιμάζοντας και δρώντας στους θεσμούς, όπως είπα και νωρίτερα, για την συλλογικότητα στα μέτρα και τους κανόνες, για να μην αποτελέσουμε μέρη παθογενών συνδρόμων;