Σήμερα το σκότος κι ο σκοταδισμός

Του Σταμάτη Φασουλή


Σε κάθε δύσκολη στιγμή, κι έχουν έρθει πολλές τώρα τελευταία, δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις απ΄ το σοκ και τσουπ, σκάνε κάτι μούρες στα μέσα ενημέρωσης (λέμε τώρα) και σχολιάζουν κατά τη γνώμη τους το γεγονός. Ένα γεγονός που θέτει σε κίνδυνο τη χώρα, φέρνοντας οι ίδιοι εν αγνοία τους (η άγνοια είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους) σε δοκιμασία την αντοχή μας, αλλά και την έρμη τη γλώσσα την ελληνική που έρπει στα χείλη τους, έρπης ζωστήρ, απ΄ τον οποίο κανένα «Ζοβιράξ» δεν θα τους γιατρέψει. Διότι η γλώσσα εκδικείται. Με αφορμή (αν και συνήθως δεν την έχουν και μεγάλη ανάγκη) το τρομοκρατικό χτύπημα στα Εξάρχεια έβγαινε χθες χρονιάρες μέρες ένας ένας, δεξιός, αριστερός, κεντρώος, σοσιαλιστής, εθνικιστής, Πανιώνιος, ΑΕΚ, Ηρακλής και έλεγε την ίδια ακριβώς φράση: «Πλήγμα στη Δημοκρατία της χώρας»! (συγγνώμη για το θαυμαστικό, σπάνια το χρησιμοποιώ, αλλά εδώ μπήκε από μόνο του). Αυτό το «πλήγμα» το ακούσαμε με γραβάτα, με μπουφάν, πίσω από γραφείο, μπροστά σε βιβλιοθήκη με τα βιβλία, κι οι κορνίζες οι ασημοκόλλητες, και κυρίως στην πλάγια είσοδο της Βουλής (των Ελλήνων μην ξεχνιόμαστε, γιατί αυτή είναι η βουλή-θέληση των Ελλήνων). Μα τόση ένδεια; Και δεν εννοώ μόνο γλωσσική. Είναι δυνατόν όλα τα μυαλά να σκέπτονται την ίδια φράση με το ίδιο συντακτικό την ίδια στίξη- στίγμα για την κοινωνία.

Ούτε συνεννοημένοι νάτανε.

Θα μου πεις, εδώ δεν συνεννοούνται μεταξύ τους για το τι ώρα είναι, θα συνεννοηθούνε για το «πλήγμα»;

Τελικά αυτό που κατάφεραν τα τελευταία γεγονότα, εκτός απ΄ το να καταλάβουμε την ακυβερνησία που μας δέρνει, την ανικανότητα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, είναι η μεγάλη σύμπνοια στην ανοησία και το κενό σε βάθος αμέτρητο που έχουν οι κρατούντες. Αδύνατον να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε είναι έξω από την καριέρα τους. Κοιτάνε την Ελλάδα να καίγεται, να σκοτώνει, να σκοτώνεται και λένε όλοι, με μία και ίδια φωνή, ίδιο ύφος, ίδια νότα, την ίδια φράση. Μέγα αυτιστικό φαινόμενο.

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, υπήρξαν ελάχιστες εξαιρέσεις. Η εξής μία: «Άρωμα τρομοκρατίας». Το είπε ένα κανάλι, το διάβασα και σ΄ έναν τίτλο.

Η Μαριέττα από δίπλα «Τι θα γίνει Σταματάκη, το ένα σου βρωμάει, το άλλο σου μυρίζει; Τι θέλεις δηλαδή, να μιλάνε όλοι σαν τον Μπαμπινιώτη; Άλλωστε παιδί μου αυτοί οι άνθρωποι δεν μιλάνε για να εκφραστούνε. Μιλάνε για να κρυφτούνε. Και κρύβονται όλοι πίσω απ΄ το δάχτυλό τους. Αυτό είναι το “πλήγμα”. Ο Δάκτυλος. Και δυστυχώς δεν είναι ξένος, είναι δικός τους. Κάτσε τώρα για να συνέλθεις να σου ρίξω λίγο αγιασμό στα μούτρα, κι ο Θεός να μας φωτίσει».


Τελικά αυτό που κατάφεραν τα τελευταία γεγονότα, εκτός απ΄ το να καταλάβουμε την ακυβερνησία που μας δέρνει, την ανικανότητα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, είναι η μεγάλη σύμπνοια στην ανοησία
Το παρόν δημοσιεύεται στα ΝΕΑ: 7 Ιανουαρίου 2009