Η δουλειά δεν είναι ντροπή;

Η δουλειά δεν είναι ντροπή; Ακούστηκε, ως κατακλείδα στο εγχείρημα μετά την πραγματοποίηση της καθοδήγησης του ονείρου του( Βαγγέλη ζεις εσύ μας οδηγείς;) Ρέλου. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Σωστό.Αλλά για ποια δουλειά μιλάει κανείς;Δουλειές άξιες και δημιουργικές, υπάρχουν πολλές. Που είναι όμως, ενταγμένες και μέσα σε ποια, άραγε, οπτική γωνία συνείδησης;Ποια πεποίθηση και ποια αυτοπεποίθηση μοιράζονται όλοι, όσοι διαγκωνίζονται ως στρατοί ή ακόμα χειρότερα ως παπαγαλάκια;Πειθαρχία και αταξία;Δημιουργικότητα και κατεύθυνση φίλων, οπαδών και συμμάχων πλαισιώνοντας το εγώ σε μια προβολή που εκπέμπει το πρόσωπο, για να εδραιωθεί και στην κοινή συνείδηση ότι δεν είναι μόνος, ή ακριβέστερα είναι ο Μόνος;Νομίζω έτσι με αυτήν την τακτική πορεύεται και ο Ε. Βενιζέλος και η Α. Διαμαντοπούλου.Ψαχουλευτά μου φαίνεται, ότι πορεύεται ο Γ.Παπανδρέου. Εκτός και αν η σιωπή του έχει να κάνει με αποκλεισμούς από όσα κέντρα ο ίδιος υπαινίσσσεται, ότι έχουν στήσει το παιγνίδι. Η μπορεί και να αναμένει να εισπράξει όσα εκείνος γνωρίζει ότι έχει εργαστεί να ποδώσουν. Η ότι δουλεύει για τις προγραμματικές. Του τελευταίου δε( του Γ.Α.Π.) το αμάρτημα,ύστερα και από τις τελυταίες εξελίξεις, σα να συμβαδίζει με μια δημιουργική προσωπικότητα, που το μεγαλύτερο ολίσθημά της, είναι να διασκορπίζεται σε κοινότοπες απασχολήσεις, για το που βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, ή ο μέσος ΠΑΣΟΚος; Τι θέλει ή τι πρέπει να του δοθεί ως προοπτική. Αλλά, ο μέσος ΠΑΣΟΚος, πορεύεται, χωρίς να εγκαθιδρύει ιεραρχίες, και χωρίς να προσδιορίζει τα θέλω του. Νομίζω πορεύεται στην ψευδαίσθηση του φαίνεσθαι.Θα βιαστούν να πουν μερικοί. Ποια ψευδαίσθηση, οι δημοσκοπήσεις το λένε ολοκάθαρο το αποτέλεσμα της 11ης Νοεμβρίου. Σωστά. Αλλά και η διαχείριση μέσω των ΜΜΕσων, πόσο ευπειθής είναι στις εκτοπίσεις, στις εμφανείς ανικανοποίητες καταστάσεις, επιδιώξεις καισχέδια; Αν το εγχείρημα πετύχει, η διαδρομή είναι εύκολη। Και φαίνεται ότι πετυχαίνει. Η προπαγάνδα, η επίθεση δια του Τύπου, χειραγωγεί και κατευθύνει τον πολίτη. Η ικανοποίηση του να πλάθεται κανείς με την φαντασιακή πραγματικότητα, να μετέχει σε αυτήν που εμφανίζεται ως ήδη διαμορφωμένη και κυρίαρχη, καταλήγει στην αποδοχή ενίοτε και του ανεπιθύμητου, αλλά αναγκαίου κακού. Αρκεί να περιγραφεί ο στόχος. Και αυτός έχει περιγραφεί. Ψέματα;Να πάρουμε την εξουσία που μας πήραν ή που έδωσαν. Η έδωσε βορά στους αντιπάλους για την ακρίβεια ο ΓΑΠ. Αυτό, υπαινίσσεται ο Ε. Βενιζέλος.Η υπερκινητικότητα, η σαρωτική και καταιγιστική του εμφάνιση, ο πλεονασμός της παρουσίας, η μεταμφίεση με ολίγη κεντροαριστερά, την ώρα της κατάθεσης του αιτήματος και της προβολής της δεξιάς πορείας που διαφαίνεται, ( αφού το θέλετε, εγώ θα το προσφέρω ,αλλά αφού το πάρει ποιος εγγυάται ότι θα το πορευτεί και κατ' αυτήν την ρότα άραγε;), η χρονική στιγμή και η αξιοποίηση της, ικανοποιούν διάφορες κατηγορίες, που συνήθισαν, και πορεύτηκαν με την μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ από Κίνημα σε Κόμμα εξουσίας και καθεστωτικό μηχανισμό. Όποιος αλλάζει τη ρότα, ή υπαινίσσεται την αλλαγή της και μπαστούνια τα βρίσκει και δυσανάλογα μακριά από τον γαλουχημένο και μη σκεπτόμενο( χρόνια συνήθισε να σκέφτονται και να ενεργούν άλλοι για λογαριασμό του και πριν από αυτόν γι αυτόν ΠΑΣΟΚο). Ας θυμηθούμε την πρόταση Χρυσοχοϊδη για αλλαγή ονόματος, εμβλήματος κλπ. Η μαρμάγκα τα έφαγε. Και η πρόθεση του Γ.Α.Π. όταν ανέλαβε την Προεδρία, να αλλάξει χρώμα και σημαία το ΠΑΣΟΚ, πήγε άπατη. Αραγε το ΠΑΣΟΚ θέλει αλλαγές; Η μεταμφιέζεται στον ίδιο χειρότερό του εαυτό, φυλάσσοντας έναν θησαυρό, κατά πως εκτιμάται ( άλλο τι είναι) θρέφοντας το εγώ καρεκλοκένταυρων εκτιθέμενο στην πτώση του και αγνοώντας αν η πόρτα που ανοίγει βγάζει στο γκρεμό;