Αει χάσου .....

Όσο προχωρούν οι μέρες, για την 11η Νοεμβρίου, τόσο αισθάνεται κανείς, ότι από τη μια τα στελέχη, δεν έχουν εκπληρώσει το πολιτικό τους χρέος, από την άλλη οι πολίτες βρίσκονται για μια ακόμα φορά, μπροστά σε εκβιαστικά διλήμματα: του ποιος θα μπορούσε, αλλά δεν δύναται, του ποιος στρατεύει, αλλά δεν μπορεί, του ποιος έπεται αλλά έχει υπομονή στα γυρίσματα του χρόνου και στις εκπλήξεις που φυλάει η Κυβέρνηση στην ώρα τους (;)
Ωστόσο, εξακολουθεί να απουσιάζει ο πολιτικός λόγος, η ιδεολογία έχει αντικατασταθεί από έωλα ιδεολογήματα, ενώ δεν παρουσιάζεται από τους διεκδικητές καν το διακύβευμα, που προτάσσουν για το κόμμα τους, εν ονόματι των πολιτών και της πορείας της χώρας. Το προσωπικό διακύβευμα, φυσικά και περισσεύει σε παρουσιάσεις και αναλύσεις. Κάθε είδους, κάθε μικρού και μικρομεσαίου προσκολώμενου σε όλη αυτήν την μάχη, στο διαμοίρασμα των ιματίων, για μια διαχείριση εξουσίας και όχι την εναλλακτική πολιτική πρόταση στο τίποτα που βουλιάζει τη χώρα.
Κάθε υψηλή πολιτική φιλοδοξία θα πείτε, δικαιούται του λόγου, της αντιπαράθεσης, και δεν θα βρεθεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό. Αυτό, ωστόσο που αμφισβητείται, είναι το αντάλλαγμα σιωπής, ανοχής και συνενοχής που ζητείται για την προσωπική εκπλήρωση στόχων και επιδιώξεων με αμφιλεγόμενους χειρισμούς και αβέβαιο δημόσιο συμφέρον.
Αυτό δε, και την κηδεμόνευσή του, προφανέστατα, μαζί με τον δημόσιο λόγο, το βιώνουμε ποδηγετούμενο, καθοδηγούμενο και υποτελή. Μας ενδιαφέρει η ανεξαρτησία του; Μας ενδιαφέρει η αυτονομία του; Σε αυτό ας στρατευτούμε.Και με τον έλεγχό μας ως ενεργοί πολίτες ας τολμήσουμε όσα δεν εκτιμούν οι στρατοί ότι δικαιούμαστε. Στο κάτω της γραφής είναι δική μας πολυτέλεια, το "άει χάσου....μιρμυγκάκι..." για να θυμηθούμε τον έναν, τον πλέον επιρρεπή και φοβισμένο από τους Μήτσους του Λαζόπουλου, ενώ δική τους υποχρέωση είναι η συνεχής δημόσια έκθεση απόψεων, με ειλικρίνεια προθέσεων, λόγων και έργων.